Podróż do pokochania moich niedoskonałości

Proszę pozwolić mi podzielić się z Panią pewnym doświadczeniem.

 Pamiętam, jak jako dziecko chodziłam po korytarzach z kosmetykami do makijażu w słabo oświetlonych sklepach.

 Ciekawiło mnie wszystko, co było na wystawie, jak małe pędzle, pudry i pisaki, które zmieniały człowieka w twórcę i kreatora zarazem.

 Jednak jeden produkt zawsze przyciągał mój wzrok: cienie do powiek.

 Nie chciałam ich, ale mnie intrygowały.

 Pomysł dodawania koloru wokół oczu, jak malarz na płótnie, wydał mi się interesujący.

 Patrząc na fioletowy cień do powiek, moja nastoletnia duma puchła, ponieważ naturalnie miałam taki kolor wokół oczu.

 Urodziłam się z nim. Nazywałam to "dziedzicznym makijażem".

 Przez chwilę poczułam się piękna.

 Potem zobaczyłam kremy pod oczy, a w szczególności korektor pod oczy. Korektor.

 Wtedy po raz pierwszy zaczęłam kwestionować swój wygląd.

Dlaczego coś tak naturalnego dla mojego ciała, coś, czego nigdy wcześniej nie uważałam za coś złego, nagle wymaga korekty i zakrycia? Czy ktoś naprawdę pomyślałby, że delikatna skóra wokół moich oczu jest okropna?

 To był początek drogi, na której próbowałam ukryć moją stworzoną przez Boga twarz.

 Jeżeli nie miałam czasu na makijaż pod oczami, zakładałam okulary, aby odwrócić uwagę od jeszcze ciemniejszych kręgów pod oczami.

 Wszystko po to, aby moja twarz nie została uznana za zbyt ciemną dla innych.

 Kiedyś tak długo patrzyłam z pogardą na swoje ciemne kręgi pod oczami w lustrze, ponieważ pewien facet (którego nawet nie lubiłam) powiedział, że ciemne kręgi pod oczami są obrzydliwe.

 Rozmawiał o Jamesie Deanie za kulisami podczas próby muzycznej.

 "Ew," powiedział. "Cienie pod oczami sprawiają, że jest brzydki".

 Innym razem obudziłam się, spojrzałam w lustro i z jakiegoś powodu tego ranka nie byłam zachwycona tymi cieniami.

 Postanowiłam pójść do szkoły bez makijażu, tylko po to, aby pobiec do łazienki i wyjąć mój zestaw awaryjny, gdy nauczycielka powiedziała mi, że wyglądam na zmęczoną, a jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole zapytała mnie, czy nie czuję się chora; chyba tego dnia wyglądałam na chorą i zmęczoną. To ironia, ponieważ po jej pozornie nieszkodliwych uwagach, czułam się chora i zmęczona.

 Zaczęłam się zastanawiać, co jeszcze ludziom nie podobało się w mojej twarzy.

Czy moje znamiona urody nie były piękne? Czy mały pieg pod prawym okiem komuś przeszkadzał? Czy ludzie, którzy podchodzą bliżej i zauważają mały wiór w moim zębie, robią grymas?

 Doszło do tego, że żadna część mojego ciała nie była odporna na krytykę, nawet ta, którą kiedyś kochałam.

Subskrybuj bezpłatny cotygodniowy horoskop

Baran Bliźnięta Byk Koziorożca Lew Panna Raka Ryby Skorpion Strzelec Waga Wodnik