Jak zaakceptować siebie, gdy nie czujesz się sobą

Nigdy wcześniej, w naszej niedawnej historii, nie mieliśmy do czynienia z tak dużym stopniem niepewności podczas przekazywania informacji. Lęk, smutek i frustracja ogarniają nas, w wirze nieznanych dotąd emocji....

To naturalne, że czujemy się jakbyśmy żeglowali po nieznanych wodach w tych dniach.

Nagle, codziennie rano, wiadomości prezentują nam niepewną przyszłość.

Żyjemy w nieznanym dotąd rozdziale naszej niedawnej historii, pełnym lęku, smutku, frustracji i szerokiej gamy emocji.

Adaptujemy się do "nowej normalności", która wcale nie jest taka normalna.

Wbrew temu, co widzimy w mediach społecznościowych, nie wszyscy jesteśmy w stanie być kreatywni i produktywni codziennie, kontynuując bieżącą sytuację.

To trudny moment i nie powinieneś się winić za to, że nie robisz więcej niż już robisz.

Rozumiem, jeśli czujesz, że nie jesteś sobą teraz; wszakże, nikt naprawdę nim nie jest.

Rozdźwięk między nami zamkniętymi w domach a światem na zewnątrz jest ogromny.

Jesteśmy teraz w jednym z najbardziej samotnych i stresujących okresów; dlatego nie dziwne jest, że wielu czuje się zupełnie pozbawione motywacji.

Prawdopodobnie wcześniej nie doświadczyłeś czegoś podobnego.

Jeśli czujesz się zagubiony/a w trakcie tej kwarantanny, chcę Ci powiedzieć, że nie jesteś sam/a.

Proszę, nie karz się za to, jak radzisz sobie z tą szczególną sytuacją.

Nie ma znaczenia, czy zdecydujesz się nauczyć czegoś nowego, czy też wybierzesz pozostanie pod kołdrą z zamkniętymi zasłonami przez cały dzień.

Sposób, w jaki decydujemy się spędzać obecnie nasz czas, znacznie się różni; nikt nie czuje się w pełni sobą.

Wszyscy doświadczamy lęku, smutku, nadziei i drażliwości, marząc o wolności ponownego swobodnego wychodzenia.

Nasze emocje są rozproszone i to jest zupełnie normalne.

Pamiętaj: chociaż czasami wydaje się inaczej — wszyscy dajemy z siebie wszystko, by przetrwać ten okres — nawet gdy trudno nam w to uwierzyć.

Chociaż izolacja może sprawiać, że czujemy się samotni/a, zawsze pamiętajmy: Nie jesteśmy sami/e.

Cierpliwość względem siebie może być pozytywnym aktem rewolucyjnym.
Jeśli czujemy się odcięci od reszty świata, jest to w porządku.


Rozumienie naszych chwil słabości lub tymczasowych trudności w odpowiednim oddziaływaniu na innych z powodu stresu również jest częścią procesu.

Czucie melancholii czy zmartwienia jest przewidywalne w tych wyjątkowych okolicznościach.

Nie starajmy się od razu wracać do tego, kim byliśmy wcześniej; w końcu doszło do istotnych zmian zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie.

Teraz bardziej niż kiedykolwiek ważne jest, aby okazywać sobie i innym dodatkowe zrozumienie.

Na chwilę zapomnijmy o rygorystycznym przestrzeganiu naszej zwykłej rutyny, włączając treningi fizyczne czy stały porządek domowy.

Stawienie czoła temu wyzwaniu, dostosowując się do naszych indywidualnych potrzeb, jest najlepszą strategią do ostatecznego dostrzeżenia jasności po drugiej stronie tunelu.

Bądźmy silni, wiedząc głęboko wewnątrz: Przezwyciężymy to, nawet jeśli czasami może wydawać się to nieskończone.

Przyjmowanie swojego prawdziwego Ja

W mojej karierze jako psychologa miałam przywilej być świadkiem nadzwyczajnych transformacji. Historia, którą chcę dzisiaj podzielić, skupia się na pacjencie, którego nazwę Carlos, historia, która głęboko ilustruje, jak zaakceptować siebie, gdy nie czujemy się sobą.

Carlos pierwszy raz przyszedł do mnie na konsultację z zagubionym i zdezorientowanym spojrzeniem. Był w punkcie życia, gdzie niezadowolenie było jego stałym towarzyszem. "Nie rozpoznaję siebie", powiedział drżącym głosem, "zapomniałem, kim naprawdę jestem". Jego opowieść nie była wyjątkowa; wielu z nas przechodzi przez chwile, w których czujemy się odłączeni od naszej istoty.

Zaproponowałam Carlosowi drogę do samopoznania, opartą nie tylko na terapii tradycyjnej, ale także na sile małych codziennych działań. Poprosiłam go, by codziennie zapisywał trzy rzeczy: to, co czuł, to, czego chciałby poczuć, i małe, ale istotne działanie, aby zbliżyć się do tego pożądanego uczucia.

Na początku Carlos był sceptyczny. Jak coś tak prostego mogłoby sprawić różnicę? Jednakże, w miarę jak tygodnie przeradzały się w miesiące, zaczął zauważać zmiany. Zaczął rozpoznawać swoje najgłębsze emocje i zrozumiał, że akceptacja siebie oznacza przyjęcie zarówno swojego światła, jak i swoich cieni.

Pewnego popołudnia Carlos wszedł do mojego gabinetu z innym uśmiechem. Tym razem w jego oczach było coś szczególnego. "Zaczynam znowu czuć się sobą", dzielił się z entuzjazmem. Ale najważniejsze było jego kolejne odkrycie: "Nauczyłem się być życzliwy dla siebie".

Ta zmiana nie była magiczna ani natychmiastowa. Była wynikiem ciągłego zaangażowania Carlosa w swój proces osobisty i odwagi w konfrontowaniu z nieznanym w sobie.

Najcenniejsza lekcja z tej doświadczenia jest uniwersalna: zaakceptowanie siebie, gdy nie czujemy się sobą, to podróż w głąb siebie, która wymaga cierpliwości, współczucia i świadomego działania. Nie jest łatwe, ale mogę państwu zapewnić, opierając się na latach terapeutycznego towarzyszenia, że jest to możliwe i głęboko transformujące.

Tak jak Carlos odnalazł swoją drogę z powrotem do siebie, ty także możesz to zrobić. Pamiętaj: kluczem są małe codzienne działania pełne intencji i miłości własnej. Akceptacja siebie obejmuje wszystkie twoje wersje: te łatwe do pokochania i te trudne do zrozumienia.

Każdy ma swoją własną podróż ku samopoznaniu; ważne jest, aby uczynić ten pierwszy krok... i kontynuować wędrówkę.

Subskrybuj bezpłatny cotygodniowy horoskop

Baran Bliźnięta Byk Koziorożca Lew Panna Raka Ryby Skorpion Strzelec Waga Wodnik