Być może samoakceptacja zaczyna się od skupienia się na tych częściach siebie, które już Pani kocha.

Uderzyło mnie to, że nie uważa się za "praktykę samoakceptacji" przyjmowania naszych dobrych cech i właściwości, które sprawiają, że czujemy się dobrze we własnej skórze, nawet jeśli są one oczywiste.

 Być może dlatego, że zwykle nie zwracamy uwagi na rolę, jaką odgrywają one w naszej samoakceptacji jako całości.

 Tak bardzo koncentrujemy się na akceptacji naszych wad, że prawie nie poświęcamy czasu na docenienie tego, co czyni nas wyjątkowymi i wartościowymi.

 Często minimalizujemy swoje możliwości w obawie, że zostaniemy uznani za egoistów lub pretensjonalnych.

 Samoakceptacja jest jednak doświadczeniem osobistym, które nie ma nic wspólnego z innymi.

Dla mnie samoakceptacja polega na zaakceptowaniu moich dobrych cech i pozwoleniu im zabłysnąć.

 Jest to refleksyjna praktyka, która przypomina mi, dlaczego jestem wyjątkowa i że nie ma na świecie nikogo takiego jak ja.

 Zamiast koncentrować się na naszych wadach i niedociągnięciach, powinniśmy skupić się na naszych pozytywnych cechach, umiejętnościach i pasjach.

 Samoakceptacja oznacza zaakceptowanie faktu, że jestem "twardzielem" o zabójczym uśmiechu i wielkim sercu, który może osiągnąć wszystko, co tylko sobie wymyślę.

 Nie skupiam się już na rzeczach, które są poza moją kontrolą lub których nie mogę zmienić, lecz pielęgnuję i celebruję to, co sprawia, że błyszczę.