Niesamowita historia milionera zjedzonego przez kanibali

Zbieranie instrumentów, bębnów, rzeźbionych włóczni i bisj — tych intrygujących figur totemicznych — było tylko wierzchołkiem góry lodowej. Kto nie poczułby się zafascynowany tym odkrywczym impulsem, nawet jeśli oznaczałoby to chodzenie po błotnistych ścieżkach, słuchanie nieznanych języków i poznawanie tak rzadkich praktyk jak rytualny kanibalizm?

Podróż i ostatnie wyzwanie

Z własnego doświadczenia w relacjonowaniu ekstremalnych historii wiem, jak podróż może całkowicie cię odmienić. Stajesz twarzą w twarz ze strachem, niepewnością i zachwytem — jak Michael, który przeszedł przez trzynaście wiosek, negocjując siekierami, haczykami i tytoniem, by zdobyć zaufanie Asmatów. Wielu nie wie, że bisj, te ostre drewniane rzeźby, wznoszono, by pozdrowić duchy przodków i przypomnieć o niespełnionych zemstach. Czy wiedziałeś, że do dziś drewno bisj jest badane jako symbol odporności i zbiorowej pamięci?

Wielki dramatyczny zwrot nastąpił 18 listopada 1961 roku. Michael, antropolog René Wassing i dwaj młodzi Asmatowie w małej łodzi, zdani na rzekę Betsj. Silnik zawodzi, katamaran się przewraca i dryfują przez godziny, zagrożeni przez niebezpieczeństwa: krokodyle, piranie, głód i zniechęcenie. Michael podejmuje desperacką decyzję, której nie powstydziłby się najlepszy scenariusz Hollywood. Przywiązuje do ciała dwa puste kanistry i płynie w stronę odległego brzegu. Nikt już go żywego nie widział.

Bezprecedensowe poszukiwania i niewygodna prawda

Czy wyobrażasz sobie skalę operacji? Samoloty, helikoptery, statki i cały wpływ Rockefellerów przeczesują każdy metr delty. Widziałem historie, gdzie zaangażowane środki nigdy nie wystarczają wobec ciężaru nieznanego. W końcu nic: żadnego śladu, ciała, nawet wiarygodnej wskazówki. Holendrzy ograniczyli się do stwierdzenia „utonięcie”, ale wątpliwości nigdy nie zniknęły.

Ta sprawa stała się mitem i plotką. Zeznania zbierane przez dekady, notatki misjonarzy, artykuły w National Geographic, a nawet relacje tych, którzy sprzedali Michaelowi łódź, wskazywały na ten sam lęk: plemię Otsjanep.

Najbardziej niepokojąca wersja mówiła, że mieszkańcy chcieli pomścić dawne nadużycia kolonialne, zabijając przybysza i poddając jego szczątki rytuałom kanibalistycznym. Makabryczne: niektórzy twierdzą, że użyli jego kości jako broni lub plemiennych ozdób, jakby życie Michaela przeszło do innego wymiaru w historii Asmatów.

Legenda, która nigdy nie umiera

Jego zaginięcie nie tylko wstrząsnęło potężną rodziną, ale utkało nieustającą legendę. Ile razy rozpacz kończy się przemianą w mit? Dzienniki Michaela i przedmioty, które udało mu się zebrać, dziś spoczywają w muzeach. Zainspirowały powieści, filmy dokumentalne, a nawet piosenki, dodając nowe warstwy tajemnicy do sprawy, która nigdy nie została do końca rozwiązana.

Pozwól, że zapytam: czy to tajemnica nas obsesjonuje, czy odwaga kogoś, kto odważył się przekroczyć wszelkie granice? Jako dziennikarka pozostaje mi gorzki smak, że ani pieniądze, ani wpływy nie są bezpieczne wobec potęgi nieznanego i prastarej godności kultur, które na swój sposób również walczyły o swoje miejsce na świecie. Jaką inną wersję wydarzeń uważasz za możliwą? Czy mit przewyższył rzeczywistość? Dżungla Nowej Gwinei zawsze strzeże swoich sekretów lepiej niż jakiekolwiek inne miejsce.